Nauczyciele współorganizujący

„Asperger to nie choroba. To sposób bycia. Nie ma na to lekarstwa, bo nie ma na takowe zapotrzebowania. Jest natomiast zapotrzebowanie na wiedzę i adaptację, ze strony dzieci z Aspergerem, ich rodzin i przyjaciół.”

J.E. Robison, Patrz mi w oczy. Moje życie z zespołem Aspergera

 

Zespół Aspergera to całościowe zaburzenie rozwojowe ze spektrum autyzmu, obejmujące upośledzenie funkcji społecznych i emocjonalnych bez jednoczesnego opóźnienia intelektualnego. Swoją nazwę zawdzięcza nazwisku austriackiego psychiatry – Hansa Aspergera, który jako pierwszy opisał ten syndrom w 1944 r.

Przyczyny występowania zespołu Aspergera (w skrócie AS) mogą być różne m.in.:

- uszkodzenia neurologiczne zwykle nieznanego pochodzenia (w tym MPD – mózgowe porażenie dziecięce),

- czynniki genetyczne, w tym mutacje genowe,

- uszkodzenia OUN (ośrodkowego układu nerwowego),

- toksoplazmoza u matki w trakcie ciąży,

- uszkodzenia okołoporodowe,

- czynniki rodzinne, w tym wiek ojca: im starszy ojciec tym większe ryzyko wystąpienia AS u dziecka.

Objawy ZA mogą być różne. Najczęściej można je zauważyć już między 3 a 6-8 rokiem. Występowanie poniższych zachowań powinno zwrócić uwagę rodziców:

- dziecko mało mówi, albo nie mówi w ogóle, wypowiada się w sposób niezrozumiały, używa tylko znanych słów, mimo że wcześniej mowa rozwijała się prawidłowo,

- interesuje się wąską, dziwną jak na dzieci dziedziną wiedzy,

- jest bardzo inteligentne jak na swój wiek, ale jego wiedza jest wybiórcza,

- ma trudności w nawiązywaniu kontaktów i relacjami z innymi, ma niewielu znajomych,

- nie wykazuje empatii stosownie do wieku i umiejętności,

- ma problemy z koordynacją ruchową, bywa niezdarne,

- ma doskonałą pamięć, np. zapamiętuje rozkład jazdy pociągów,

- bawi się w specyficzny, schematyczny sposób np. na klocki układa tylko w koloru lub kształtu.

Osoby ze zdiagnozowanym zespołem Aspergera często nie potrafią nazywać i odczytywać emocji swoich i innych. Mają trudności z nawiązaniem kontaktów z innymi osobami, braniem udziału w dyskusji, czy też prowadzeniem rozmowy. Osoby te wszystko biorą dosłownie, ponieważ nie rozumieją metafor, aluzji, ironii. Brakuje im taktu i empatii. W związku z tym, że często nie rozumieją kontekstu sytuacji bywają impulsywne, agresywne, wybuchowe. Miewają stereotypowe i rutynowe zachowania np. klocki muszą być zawsze posegregowane kolorami. Mogą wykazywać nadwrażliwości w na różne bodźce.

Każde dziecko, u którego zdiagnozowano zespół Aspergera powinno posiadać orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego. Taki dokument wydaje poradnia psychologiczno – pedagogiczna i zazwyczaj jest odnawiany na każdy kolejny etap edukacyjny. Uczniowi przysługują dodatkowe godziny rewalidacyjne, a także inne zajęcia jak np. TUS (trening umiejętności społecznych). Dzieci z AS mogą uczyć się w szkołach ogólnodostępnych, integracyjnych bądź z oddziałami integracyjnymi, bądź w specjalnych ośrodkach szkolno – wychowawczych.

Zespołu Aspergera  nie da się wyleczyć, ponieważ nie jest chorobą, a całościowym zaburzeniem rozwoju. Wskazana jest jednak profesjonalne terapia, która powinna obejmować całą rodzinę.

Joanna Stelmaszczyk

Z zespołem nauczycieli wspomagających

 

https://edukuj.pl/zespol-aspergera.html?fbclid=IwAR2uwe9_OKIFbxK8Awj4jUe2vCuC-xS6WCw2dN3fPVv0NHTZ6nXB99iykQs

https://www.babskiswiat.com.pl/zespol-aspergera-objawy-diagnoza-sposoby-terapii.html

http://www.tydzienspoleczny.org.pl/zespol-aspergera-obalamy-krzywdzace-mity-na-jego-temat.html

https://prodeste.pl/ksiazka-nie-jestem-kosmita-mam-zespol-aspergera/

https://puls.edu.pl/aktualno-ci/udzia-pracownik-w-cwr-w-szkoleniu-specyfika-os-b-z-zespo-em-aspergera